Vandaag wilde ik een blogje schrijven over weer aan het werk gaan. Voor het eerst weer naar kantoor in het nieuwe jaar. Gewoon calvinistisch aan het werk, vergaderen, stevig aan de slag. Het was een heerlijk dagje. Maar op de één of andere manier kwam ik in gedachten van werk naar reizen en zo kwam ik uit bij de reis die ook ooit gemaakt heb in Australië en een gesprek daar die me altijd is bijgebleven.
Ik houd van reizen, voor het geval u het nog niet wist.
Met de backpack ging ik het hele land door daar down under. Of nou ja het hele land is overdreven, de hele oostkust van Australië en daarna van het midden naar het noorden. Het was een fantastische reis. Ik had mijn baan en huur opgezegd en mijn spullen opgeslagen. Drie maanden lang heb ik genoten van mooie plekken, uit mijn comfortzone treden, leuke avonturen en ook mooie ontmoetingen.
Eén van de mooiste dingen aan reizen, vind ik de ontmoetingen die je hebt als reiziger met een toevallige medereiziger of inwoner. Het levert vaak mooie gesprekken. Meestal zijn het gewoon leuke gesprekjes, niets meer, niets minder. Soms zijn het mooie gesprekken omdat we al een aantal borreltjes hebben gehad en de inhoud dan op één of andere manier altijd specialer overkomt dan wanneer je hetzelfde gesprek nuchter voert. En een enkele keer heb je een ontmoeting die je altijd bij blijft.
Hoewel het toch al weer vele jaren geleden is dat ik met mijn backpack door Australië trok, en ik daar heel veel leuke mensen heb ontmoet, kan ik me één ontmoeting nog goed herinneren. Dat was met Kay. We raakten in de hostel in Darwin aan de praat. We zaten op de grond in de slaapzaal. En zoals dat gebruikelijk is in hostels knoop je al snel een praatje aan met elkaar om te informeren welke nationaliteit iemand heeft, waar die zoals geweest is en wat de verdere reisplannen zijn. Zo raakte ik ook in gesprek met Kay.
Kay was een wat oudere vrouw, ze was Australische en woonde in Melbourne. Ze was op de vlucht, vertelde ze lachend. Ze was ongeneeslijk ziek. “Niks meer aan te doen”, hadden de artsen gezegd en ze was naar huis gestuurd om zolang mogelijk te genieten van haar familie en wat het leven nog te bieden had. Dat had ze een tijdje gedaan. Haar familie behandelde haar echter te veel als een patiënt vond ze, terwijl ze nog best veel kon en dat was ze beu. Ze was nog niet dood en voelde zich nog heel goed zolang ze haar dagelijks dosis aan medicijnen maar innam. Ze wilde dus niet wachten tot ze dood ging. Ze wilde leven tot aan haar dood. Door Australië reizen, want dat was er nooit van gekomen.
En dus had ze zonder haar familie in te lichten, haar spullen gepakt om Australië te gaan verkennen. Haar kinderen hadden dat nooit goed gevonden, dus was ze stiekem vertrokken. Inmiddels was ze 4 weken op reis en ze vond het fantastisch. Dagelijks belde ze even met haar kinderen om ze te laten weten dat het goed ging. Als het niet meer ging, zou ze terugvliegen. Ging het nog wel goed, dan ging ze nog 3-4 weken rondreizen. De laatste 2 weken zouden ook haar kinderen dan meereizen.
Altijd als ik aan mijn reis in Australië denk, denk ik ook altijd even aan dat gesprek met Kay.
En eigenlijk geeft dat heel goed aan waarom ik FIRE en HOT zo belangrijk vind. Niet vanwege het geld, maar vanwege de vrijheid om te genieten van het leven dat je voor jezelf in gedachten hebt; met ruim tijd voor familie, voor vrienden, om te sporten of te reizen, tijd voor de hobbies of wat het ook maar is waar je blij van wordt. Zoveel mogelijk mooie herinneringen verzamelen. Niet later, maar nu.