Als dreumes van 5 stopte ik mijn speelgoed in plastic zakjes, deed het in een grote doos en vertrok er mee van mijn slaapkamer richting de voordeur een verdieping lager om zo buiten mijn waren aan de man te kunnen brengen. Het is dat mijn moeder, die afkwam op de herrie van de doos die van de trap kukelde, me tegenhield, anders had ik op jonge leeftijd al mijn eerste stappen in het ondernemersvak gezet.
Mijn eerste vakantiebaantje was 10 jaar later. Ik was 15 en ging vakantiewerk doen in de supermarkt. 3 gulden 50 per uur. Zelfs toen was dat al schandalig weinig. Ik kan me nog goed herinneren, ook nu, enkele decennia later nog, dat ik toen bij mezelf dacht: “wat een zonde van mijn tijd”. Voor zo’n habbekrats mijn kostbare tijd inruilen. En eerlijk gezegd, heb ik dat vaak gedacht in mijn werkende leven. Zelfs toen mijn inkomsten op een hoger niveau kwamen te liggen.
Toch ging ik na mijn studie op zoek naar een baantje. Dat kregen we met de paplepel in gegoten. Geld verdienen. Hard werken. Zorgen dat je een goede baan krijgt. Ik besefte op die leeftijd niet dat er zoveel andere mogelijkheden zijn.
Het ondernemerschap sprak me het meeste aan, maar ja, om die horecazaak te beginnen waar ik destijds van droomde, moest je toch wel kapitaal hebben. En dat had ik niet, dus die droom parkeerde ik ergens in mijn gedachten, in het laatje fantasieën en ik ging gewoon aan de slag om geld te verdienen. In loondienst.
Als loonslaaf had ik het zwaar. Ik deed mijn best, werkte hard, volgde studies, kwam op tijd en leverde goed werk af. En hoewel ik telkens weer baantjes vond met relatief veel vrijheid, voelde ik me toch gevangen in het keurslijf van 9 tot 5, vijf dagen per week.
Hoe ging ik dit 40 jaar volhouden?
Na een paar jaar werken wilde ik op reis. Nee, ik moest én zou op reis. Er was meer in het leven dan werken zong het rond in mijn gedachten. Ik besloot mijn baan en huur op te zeggen. Een volgende baan zou er vast wel weer een keer komen. Met mijn spaargeld kon ik best een paar maanden op reis.
Ik kocht een ticket en vertrok met mijn rugzak richting Australië. Na Australië volgde Azië. Het was geweldig. Ik ben nog altijd blij dat ik die stap heb gezet. Reizen vond ik fantastisch en ik kan me nog levendig een aantal mooie momenten van die reis herinneren.
Toen de bodem van mijn spaarpotje in zicht kwam, ging ik weer terug naar Nederland.
Op zoek naar een baan.
Ik had geluk. Ik vond een leuke baan bij een leuk bedrijf en ik kreeg veel vrijheid. Dat had ik nodig. Hier werd niet gelet op me. Het was niet erg als ik later begon, thuis werkte, eerder vertrok. In het weekend werkt in plaats van doordeweek. ’s Avonds in plaats van overdag. Als mijn werk maar goed was en ik opleverde wat nodig was. Dit was wel te doen. Ook al voelde dit nog wel beklemmend op zijn tijd. Het hoorde bij het leven dacht ik. En wonderbaarlijk genoeg, hobbelde ik ook nog van promotie naar promotie.
Maar na bijna 10 jaar had ik het hier wel gezien.
De baan daarna was geen goede keuze. Na 3 maanden was dat glashelder. Uiteindelijk heb ik het zo’n anderhalf jaar volgehouden. Toen was het klaar.
En ik was er klaar mee. Ik besloot dat het tijd was om voor mezelf te beginnen.
Ik heb de stap naar zelfstandig ondernemerschap gezet en heb nooit meer terug gekeken.
Inmiddels werk ik zo’n 10 jaar voor mezelf. Het bevalt nog steeds goed. Het biedt me de vrijheid die ik nodig heb.
Ik bepaal voor het overgrote deel zelf mijn werktijden, de locatie waar ik werk en er is genoeg tijd voor mezelf, voor mijn hobby’s, mijn privéleven en om te reizen. Het ondernemerschap past goed bij me.
Dit kan ik nog wel even volhouden zo.
Ondertussen heb ik me afgelopen jaren gericht op het verlagen van mijn uitgaven, het verhogen van mijn inkomsten en het regelen van passief inkomen. Want het was me wel duidelijk geworden in mijn hang naar vrijheid dat er maar één manier was om meer vrijheid te creëren en dat was met geld.
Het geld dat ik overhoud investeer ik. Maand in, maand uit. Mijn vermogen neemt zo beetje bij beetje toe en daarmee stapje voor stapje ook mijn (gevoel van) vrijheid.
